همواره سوال پرسيدن از كودك در مورد محتواي برنامه هاي تلويزيوني مي بايست بر ارائه نتيجه گيري توسط خود والدين و مطرح كردن آن با كودكان، ترجيح داده شود؛ چراكه اگر به جاي پرسش كردن از كودك و تشويق او به تفكر، نتيجه گيري هاي آماده به او بدهيم، قطعا محدوديت درك آنها از محتواي برنامه ها را به دنبال دارد. در پژوهش مرتبطي كه در اين خصوص انجام دادم با كودكاني مواجه شدم كه درك آنها از پيام برنامه هاي تلويزيوني هماني بود كه والدين اين كودكان در گوش آن ها خوانده بودند و خود كودكان از درك ابعاد مختلف محتوا، عاجز بودند. بنابراين همواره به جاي نتيجه گيري آماده به كودكان اجازه دهيد خود تفكر كنند و سوال را جايگزين نتيجه گيري ها آماده كنيد. با اين فعاليت ها اين مهارت تفكر انتقادي كودك است كه تقويت خواهد شد. براي اين كار مي توان سوال هايي كه به نتيجه گيري منطقي مربوط مي شود از كودك پرسيد. سوال هايي مانند: « آيا برنامه را دوست داشتيد؟ چرا؟ اگر دوست نداشتيد، فكر مي كنيد برنامه بايد چگونه تمام مي شد؟ چرا؟ ترجيح شما براي پايان بندي برنامه به چه شكل بود؟ چرا؟».

    همواره براي استفاده از رسانه در خانه قوانين و محدوديت هايي را قاطعانه اجرا كنيد. هرگز از تلويزيون به عنوان يك ناجي براي آرام كردن كودك تان استفاده نكنيد و عملا آن را پرستار كودك قرار ندهيد. از ديگر دستورالعمل هايي كه كارشناسان اين حوزه پيشنهاد مي دهند اين است كه: مهم ترين جاي خانه را به تلويزيون اختصاص ندهيد، هيچ گيرنده تلويزيوني را در اتاق خواب كودك نگذاريد، وقتي هيچ كس تلويزيون نگاه نمي كند آن را خاموش كنيد و قبل از اينكه به كودكان اجازه دهيد فيلم خاصي را ببينند، مطمئن شويد موضوع و درجه بندي آن را مي دانيد.